Andor 7: Υπολοχαγός Σίριλ
Η πλήρης αντιστασιακή σάγκα του Κάσιαν Άντορ, ένα arc τη φορά. Σήμερα, ο Γκόρμαν αποκτά αντίσταση κι η Κλέγια παίζει σε ένα μικρό heist movie.
Previously on:
Σεζόν 1 — Κεφάλαιο 1 | Κεφάλαιο 2 | Κεφάλαιο 3 | Κεφάλαιο 4 | Κεφάλαιο 5
Σεζόν 2 — Κεφάλαιο 6
***
Σεζόν 2
Επεισόδιο 4: Ever Been to Ghorman?
Επεισόδιο 5: I Have Friends Everywhere
Επεισόδιο 6: What a Festive Evening
Σενάριο: Μπο Γουίλιμον / Σκηνοθεσία: Άριελ Κλάιμαν
***
Όσο πιο κοντά σε ‘νίκος φώσκολος κάνει ταινία για τους αντιστασιακούς στον β’ παγκόσμιο πόλεμο’ θα φτάσει ποτέ το Andor, αυτό το δεύτερο arc της σεζόν μας πηγαίνει στον τόπο του (αυτοκρατορικού) εγκλήματος στον πλανήτη Γκόρμαν για να εξερευνηθεί ως κάτι παραπάνω από υποσημείωση πλοκής.
Το κάνει συνέχεια το Andor αυτό, να δίνει νέες πτυχές σε πρότερα flat κομμάτια της μυθολογίας, και μου αρέσει πολύ το πώς η κατάσταση στο Γκόρμαν εξελίσσεται σε αφηγηματικό κορμό μιας σεζόν που χρειαζόταν κάποιο τέτοιο ενοποιητικό στοιχείο, μετά την απόφαση να υπάρχουν χρονικά άλματα μετά από κάθε ιστορία.
Στον Γκόρμαν, ο Σίριλ έχει πάρει μια θέση γραφείου με τη στήριξη της Ντέντρα, που ωστόσο δεν του έχει δώσει την πλήρη εικόνα των όσων συμβαίνουν –και πρόκειται να συμβούν– εκεί. Τον ενθαρρύνει να πιάσει φιλίες με την αντίσταση, το οποίο και συμβαίνει, κάτι που αποκαλύπτει πιο πολύ από ποτέ ως τώρα την διαφορά ανάμεσα στον Σίριλ και την Ντέντρα. Όπως έγραφα σε περασμένο κείμενο, κι οι δύο ακολουθούν μανιασμένα διαδικασίες μέσα σε αχανείς γραφειοκρατικές δομές, δίχως να εξετάζουν την ηθική των εκάστοτε συστημάτων.
Όμως όπως φαίνεται μέσα από αυτά τα επεισόδια, και χωρίς αυτό να λειτουργεί φυσικά σε καμία περίπτωση αθωωτικά, ο Σίριλ έχει μια στοιχειώδη περιέργεια, και ικανότητα να λειτουργήσει συναισθηματικά. Συνδέεται με τα μέλη της αντίστασης και υπάρχει μια απειροελάχιστη υπόνοια πως ίσως και να φυτεύτηκε μέσα του ένας σπόρος αμφιβολίας για τη δογματικότητα της αλήθειας που ως τώρα υπηρετούσε. Ας πούμε πως υπάρχει λόγος που η Ντέντρα έχει πάρει αυτή τη δουλειά, κι εκείνος απλά λειτουργεί ως χρήσιμο γρανάζι της υπόθεσης.
Η οποία είναι πως: κεντρικό κομμάτι της επιχείρησης της Αυτοκρατορίας να προπαγανδίσει κατά του Γκόρμαν, είναι η συσπείρωση μιας αντίστασης που θα κάνει «τη λάθος κίνηση». Σαν υποβοηθούμενη, ακούσια προβοκάτσια ένα πράγμα. Η συνθήκη αυτή στον Γκόρμαν τοποθετείται λοιπόν ως ένα κεντρικό ιδεολογικό τεστ για όλες τις πλευρές της σύρραξης.
Ο Κάσιαν ταξιδεύει στον πλανήτη υπό τις οδηγίες του Λούθεν, ο οποίος εντόπισε εκεί την Μίρο. Όμως ο Κάσιαν διαπιστώνει με τα μάτια του πως η τοπική αντιστασιακή ομάδα δεν έχει την πείρα που απαιτείται, και ούτε η επιχείρηση που σχεδιάζουν πρόκειται να προσφέρει κάτι ουσιαστικό, κατά την κρίση του. Εδώ λοιπόν τοποθετείται το ηθικό δίλημμα.
Ο μεν Κάσιαν, θέλει να σταματήσει η επιχείρηση, ο δε Λούθεν ούτε να το ακούει. Ο Λούθεν ξέρει πως η επιχείρηση είναι καταδικασμένη, όμως είναι κατά την κρίση του μια θυσία καλοδεχούμενη: Το ενδεχόμενο να μπει τόσο γερά στο παιχνίδι της αντίστασης ένας πλανήτης σαν τον Γκόρμαν (το… Παρίσι; θέλω να πω; κάτι τέτοιο;) είναι για τον Λούθεν πιο σημαντική επικοινωνιακή νίκη από την όποια επιμέρους ήττα.
Ομοίως, την ίδια στιγμή, η Ντέντρα κι ο Πάρταγκαζ θέλουν να αφήσουν τους αντιστασιακούς να δράσουν, για να χρησιμοποιήσουν την επιχείρηση ως αφορμή (επικοινωνιακής και όχι μόνο) αντίδρασης. Δεν θεωρώ πως εξισώνονται έτσι οι δύο πλευρές σε καμία περίπτωση – εξάλλου γνωρίζουμε πώς σκέφτεται ο Λούθεν από την πρώτη στιγμή. Θυμηθείτε και πώς άφησε στην 1η σεζόν να βαδίσει ένα τάγμα σε παγίδα θανάτου απλά για να μην κάψει την πηγή του στην ISB.
Πρόκειται και πάλι για μια αντιπαραβολή – για ανθρώπους και στις δύο πλευρές που είναι τόσο στοχοπροσηλωμένοι και είναι έτοιμοι να θυσιάσουν απολύτως τα πάντα για τον σκοπό τους, αλλά αυτό που τους διαφοροποιεί είναι, ναι, πώς να το κάνουμε, ο ίδιος αυτός ο σκοπός τους.
Την επιχείρηση εν τέλει βοηθούν η Βελ με την Σίντα που επιτέλους επανενώνονται άρα απλά ξέρεις ότι η μία από τις δύο θα πεθάνει πριν το τέλος του arc. Είναι η Σίντα που τρώει σφαίρα χωρίς λόγο, αφήνοντας έτσι μια μεγάλη πληγή και στο δίκτυο του Λούθεν.
Μιλώντας για πληγές, η Μπιξ που πλέον μένει στο Κόρουσαντ με τον Κάσιαν, δουλεύει για τον Λούθεν αλλά ακόμα ζει με τον εφιάλτη των βασανιστηρίων της. Στο τέλος του arc, την βλέπουμε να παίρνει το νόμο στα χέρια της και να σκοτώνει τον Γκορστ με τα ίδια του τα εργαλεία ενώ από μακριά, αφού βγαίνει έξω, ο Κάσιαν ανατινάζει το κτίριο. Να πω ότι δε θα λείψει σε κανέναν.
Ο τρόπος που ο Λούθεν χρησιμοποιεί την Μπιξ είναι ένας ακόμα λόγος ρήξης ανάμεσα σε αυτόν και τον Κάσιαν, ο οποίος αποκτά όλο και εντονότερη πολιτική και ιδεολογική συνείδηση μέσα στο ρόλο του στην αντίσταση – και διαπιστώνει πως ίσως δεν θέλει άλλο να ακολουθεί τις τακτικές του Λούθεν (χωρίς όμως τις οποίες τίποτα από αυτά δε θα είχε συμβεί).
Ο Λούθεν, που τελικά μάλλον αποτελεί κατά μία έννοια τον πυρήνα της σειράς, βρίσκεται γενικώς υπό πίεση σε αυτό το arc. Όταν η Κλέγια διαπιστώνει πως επίκειται μια εξέταση όλων των κομματιών που έχει πουλήσει το μαγαζί (ανάμεσά τους κι ένα με κοριό), πίστεψα για μια στιγμή πως αυτό θα είναι το επεισόδιο που ο Λούθεν θα βρει το τέλος του – κάποια στιγμή δε θα γίνει κι αυτό;
Αντιθέτως, το τιμ τη γλιτώνει εδώ χάρη σε μια heist μαγεία της Κλέγια (που αυτή τη σεζόν μοιάζει να έχει πιο πολλά να κάνει, ίσως επειδή διαπίστωσαν πως είναι μια αποκάλυψη). Η Κλέγια προσκαλείται σε μια δεξίωση, μπαίνει στο δωμάτιο των αρχαιοτήτων και, κάτω από τη μύτη του Κρένικ (τον οποίο απασχολεί η Μον Μόθμα σε μια κουβέντα περί ηθικής του πολέμου), με αντιπερισπασμό από τον τέρμα αγχωμένο Λόνι, καταφέρνει να αποσπάσει τον κοριό από το κομμάτι.
Δεν βγήκαν και πολλά από αυτό το false alarm αλλά ήταν το ωραιότερο κομμάτι του arc κατά τη γνώμη μου. Απλώς ένα αγωνιώδες b-plot που θυμίζει την ύπαρξη διαρκών κινδύνων (κι ας μην οδηγούν στην καταστροφή ή σε τεράστιες συνέπειες) και αποτελεί ευκαιρία να δούμε μερικά αγαπημένα πρόσωπα σε δράση.
Βλέποντας αυτές τις σκηνές έπιασα τον εαυτό μου και πάλι να λυπάται που δε θα έχουμε την ευκαιρία για πολλές ακόμα τέτοιες ψιλο-μεμονωμένες περιπέτειες, στο παράλληλο σύμπαν που η σειρά κρατά όντως 5 σεζόν. Από την άλλη, είπαμε. Έτσι η αφήγηση είναι πιο σφιχτή και κρεσεντάρει πιο αποτελεσματικά όσο πλησιάζουμε στο Rogue One. Από εμένα πάντως θα ήταν thumbs up σε κάθε εκδοχή.