🙅♀️🙅♀️ Poker Face 1x05: Time of the Monkey
Προσοχή γιατί κι αυτό το μέιλ μπορεί να είναι μια βόμβα!
Η νέα σειρά του Ράιαν Τζόνσον, Poker Face, είναι ένα old school procedural το οποίο λάτρεψα πλήρως. Κάθε επεισόδιο είναι κι ένα νέο μυστήριο. Έτσι εμπνεύστηκα να κάνω κι εγώ κάτι old school, δηλαδή να δω τα πρώτα 6 επεισόδια και να κρατήσω spoiler σημειώσεις για το καθένα. Τι ζούμε.
Υπενθυμίζω πως το γενικό ριβιού για τη σειρά είναι στο Magazine του News24/7, και παραπίσω στο it’s a process έχω spoiler σχόλια για το 1ο επεισόδιο, για τα επεισόδια 2+3 και για το μέταλ επεισόδιο 4. Ακολουθώντας το πρόγραμμα προβολής της Cosmote στην Ελλάδα, νέα ποστ κάθε Κυριακή.
***
Επεισόδιο 5: Time of the Monkey
Αυτό ήταν το πιο unhinged επεισόδιο μέχρι τώρα, με τη δράση σε σημεία να προσεγγίζει Veronica Mars-τύπου «…ΟΚ, ας πούμε πως δεχόμαστε ότι αυτό έγινε τώρα» επίπεδα αντίδρασης. Από την άξουαλ σκηνή μάχης με τις δύο μεγαλύτερης ηλικίας γυναίκες μέχρι την τοποθέτηση φονικών εργαλείων από εδώ κι από κεί σα να μη συμβαίνει τίποτα, μέχρι φυσικά την «το βλέπω όντως τώρα αυτό;» στιγμή που η Τζούντιθ Λάιτ σκαρφαλώνει με τα χέρια στις περικοκλάδες για να προλάβει να διαπράξει τον φόνο και να γυρίσει στις θέση της, νομίζω πως κοίταγα την οθόνη διαρκώς με ένα αποσβολωμένο «μμμμχ, μχμμμ, για συνέχισε» ύφος.
Σκηνοθέτης by the way είναι ο Λάκι ΜακΚι του καλτ May, το οποίο βρίσκει κάτι πολύ μελαγχολικό και συναισθηματικό μέσα στο στυλιζάρισμα του είδους, και αυτό ήταν που εν τέλει βρήκα ως μεγαλύτερο θετικό στο επεισόδιο. Η Τσάρλι συναντά τις δύο γυναίκες στον οίκο ευγηρίας και κατευθείαν ελκύεται από το δυναμισμό και την αντισυμβατικότητά τους.
Οι πάντες μοιάζουν να την προειδοποιούν για αυτές και, σε ένα meta επίπεδο, το ίδιο συμβαίνει και με εμάς ως θεατές: Παρόλο που ξέρουμε πως έχουν διαπράξει το φόνο της εβδομάδας, γοητευόμαστε κι εμείς από την ενέργειά τους, σε μεγάλο βαθμό λόγω του πώς η Τζούντιθ Λάιτ κι η Επαθα Μέρκερσον παίζουν την πυγμή μές στη μοναξιά και τη ρουτίνα.
Είναι εξάλλου κάτι αναμενόμενο να συμβεί αργά ή γρήγορα, η Τσάρλι δηλαδή να γνωρίσει δολοφόνο ή δολοφόνους που καταλήγουν να γίνονται φίλοι με κάποιο τρόπο– είπαμε ήδη για την επιρροή ενός επεισοδίου σαν το Any Old Port in a Storm του Columbo. Εδώ φαίνεται πως προς κάτι τέτοιο χτίζει το επεισόδιο, με τα δεδομένα που έχουμε στη διάθεσή μας. Όμως για πρώτη φορά η σειρά κρύβει από τους θεατές ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της αλήθειας και του backstory, το οποίο δεν είδα τόσο ως εξαπάτηση, όσο ως μια απόπειρα να μπούμε στα παπούτσια της Τσάρλι και να βιώσουμε μαζί με εκείνην το σοκ και την απογοήτευση.
Η ιδέα των Αγωνιστριών Που Το Παρακάνουν ως villains είναι κάτι το συνηθισμένο βασικά, αλλά ομολογώ πως βάσει των ευαισθησιών του Poker Face και του Τζόνσον δεν περίμενα να τη δω εδώ. Όμως χρησιμοποιείται αποτελεσματικά, τόσο ως αφηγηματική έκπληξη που βιώνουμε ως κοινό ταυτόχρονα με την Τσάρλι, όσο τελικά κι ως ανατροπή του παραπάνω μοτίβου περί φιλίας και θαυμασμού που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δολοφόνο και ντετέκτιβ. Θα έλεγα πως άξιζαν όλα μόνο για τη σκηνή που η Τσάρλι συνειδητοποιεί την μεγάλη εικόνα, όλη την αλήθεια, και μοιάζει η Λιόν σα να έχει γκρεμιστεί πάνω της όλη η ψυχή της.
Είναι και πολύ καλή έτσι συνύπαρξη της Τσάρλι με τα ίδια τα βασικά πρόσωπα της υπόθεσης: Παρότι παραδοσιακά πλέον το φόκους του εκάστοτε επεισοδίου ανήκει στους γκεστ χαρακτήρες, εδώ αυτό που ανεβάζει τη συγκεκριμένη ιστορία είναι ο τρόπος που όχι μόνο η Τσάρλι έρχεται κοντά τους (αυτό το κάνει τελικά κάθε φορά, με τον ένα τρόπο ή τον άλλον), αλλά και καταλήγει αυτή η σύνδεση να σκιαγραφεί αποτελεσματικά την ίδια ως χαρακτήρα.
Όχι το πιο στιβαρό ή αγαπημένο μου επεισόδιο της σειράς ως τώρα, αλλά και παρά το πώς ξεφεύγει ο τόνος εδώ κι εκεί, καταλήγει να κερδίζει τη θέση του και να αποτελεί βασικό κεφάλαιο στην πορεία της Τσάρλι. Θα φανεί μελλοντικά το πού θα οδηγήσει αυτή η πορεία.
Μερικά μικρά:
→ Δεν είχαμε έξαφνο Μπέντζαμιν Μπρατ εδώ αλλά υπήρξε μια μικρή προσθήκη στο ευρύτερο στόρι της σειράς: Η Τσάρλι διαπιστώνει πως τα στοιχεία που είχε στείλει στο πρώτο επεισόδιο, δεν βρίσκονται στην κατοχή του FBI. Είναι να απορεί κανείς πώς δε δούλεψε το κόλπο με μέιλ όπως mitsotakis@greece.gr αλλά τελοσπάντων, τώρα ξέρει πως πρέπει να κάνει κάτι για την όλη υπόθεση.
→ Μια άλλη πιθανή προσθήκη για βάθος χρόνου είναι κι ο Σάιμον Χέλμπεργκ στο ρόλο του χειριστή του Μπεν / Γκέιμπριελ, ο οποίος ξεκάθαρα θα αποτελέσει μελλοντικό σύνδεσμο της Τσάρλι με το FBI. Μιας και τόσο η ίδια η Τσάρλι όσο κι ο ευρύτερος κόσμος της σειράς βρίσκονται πολύ μακριά από το όποιο establishment είμαι περίεργος να δω πώς θα ενσωματωθεί (αν ενσωματωθεί) ή πώς θα επιστρέψει (αν επιστρέψει) αυτό το στοιχείο.
→ Κοιτάχτε, χαίρομαι για τη Τζούντιθ Λάιτ που πιστεύω πολύ θα διασκεδάζει το γεγονός ότι έπαιξε μια ηρωίδα που σκαρφάλωσε έναν όροφο με τα χέρια.
→ Η Τσάρλι τη γλίτωσε από τη βόμβα στο τέλος του επεισοδίου (που φυσικά και είχαν τοποθετήσει κάζουαλι οι υπερ-δολοφόνοι, τρελαίνομαι), μετά και τη φάση με τα κομμένα φρένα στο 2ο επεισόδιο εγώ θα φοβόμουν να φύγω πια.
→ Πρέπει να το δώσω αυτό στο επεισόδιο, εντελώς το έφαγα το παραμύθι που υπονοεί πως πουλάει στην αρχή. Ίσως επειδή με τα ως τώρα δεδομένα της σειράς δεν περίμενα μια τόσο μεγάλη ανατροπή των αρχικών δεδομένων, ίσως κι επειδή το επεισόδιο πατά όπως λέγαμε στο μοτίβο του «ντετέκτιβ που πραγματικά διχάζεται γιατί γίνεται φίλη με το δολοφόνο», αλλά στην αρχή πραγματικά είχα φάει την ιδέα πως ο φόνος επρόκειτο για εκδίκηση μεν, αλλά για κάποια πράξη του Γκέιμπριελ που πραγματικά θα μας έκανε να σταθούμε με το μέρος των δύο γυναικών. Το ίδιο παραμύθι έφαγε κι η Τσάρλι βέβαια, κι αυτό κάνει το όλο στόρι αρκετά effective.
→ «It’s an Iceland / Greenland situation».
→ Ελάιζα Γουντ, ΨΗΣΟΥ να έρθεις για δολοφόνος στη 2η σεζόν.
→ Το επόμενο επεισόδιο είναι σούπερ διασκεδαστικό, και το τελευταίο που έχω δει. Αποψούλα σταθερά, Κυριακή.
Εντελώς darkustv.blogspot.com η φάση με τα recaps του Poker Face.
καλου κακου σκεφτομαι να σταματήσουμε να στελνουμε μαθητες στο MUN μετά απο αυτο το επεισόδιο 😅