🤘🤘 Poker Face 1x04: Rest in Metal
Πρώτο κουαρτέτο επεισοδίων για το Poker Face, τσεκ. Staplehead!!!!
Η νέα σειρά του Ράιαν Τζόνσον, Poker Face, είναι ένα old school procedural το οποίο λάτρεψα πλήρως. Κάθε επεισόδιο είναι κι ένα νέο μυστήριο. Έτσι εμπνεύστηκα να κάνω κι εγώ κάτι old school, δηλαδή να δω τα πρώτα 6 επεισόδια και να κρατήσω spoiler σημειώσεις για το καθένα. Τι ζούμε.
Υπενθυμίζω πως το γενικό ριβιού για τη σειρά είναι στο Magazine του News24/7, και παραπίσω στο it’s a process έχω spoiler σχόλια για το 1ο επεισόδιο και για τα επεισόδια 2+3. Ακολουθώντας το πρόγραμμα προβολής της Cosmote στην Ελλάδα, νέα ποστ κάθε Κυριακή.
***
Επεισόδιο 4: Rest in Metal
Νομίζω πως κάθε σειρά που ακολουθεί μια ελαφρώς επεισοδιακή δομή θα πρέπει να έχει την Κλόι Σεβινί σε ρόλου κακού της εβδομάδας. Είναι ποτέ μη συναρπαστική;
Εξάλλου νιώθω πως σε αυτό το επεισόδιο, περισσότερο από όλα τα άλλα ως τώρα, γίνεται εμφανές πόσο πολύ βάρος και φροντίδα ρίχνει η σειρά σε αυτές τις μικρές εβδομαδιαίες ιστορίες-τραγωδίες που αφηγείται και στις οποίες θα τύχει να βρεθεί μπλεγμένη η Τσάρλι. Σε ετούτο εδώ, η Τσάρλι δεν εμφανίζεται μέχρι το 19ο λεπτό, σχεδόν στη μέση του επεισοδίου.
Κι αυτό είναι το κλειδί τελικά, όταν μιλάμε για μια σειρά τόσο αυτοτελή, δίχως σχεδόν κανένα σημείο ένωσης ανάμεσα στις ιστορίες της πέρα από ένα κεντρικό πρόσωπο (που δεν είναι ποτέ η πρωταγωνίστρια καμίας από τις ιστορίες) και ένα ευρύτερο mood και setting. Το να παρουσιάζονται δηλαδή αυτές οι φονικές ιστορίες μέσα από τα μάτια των επιμέρους πρωταγωνιστών τους, με την Λιόν όχι φυσικά υποσημείωση, αλλά περισσότερο σαν σχολιαστής που έρχεται για να βρει τρύπες στην πλασαρισμένη ιστορία.
Στην συγκεκριμένη, μου άρεσε η πίκρα και η απόγνωση των one-δανεικού-hit-wonders καθώς αποφασίζουν προμελετημένα να σκοτώσουν τον πιτσιρικά ντράμερ. Είναι ένα είδος φόνου και κινήτρου που δεν έχουμε δει ακριβώς έτσι στη σειρά ως τώρα, μια σειρά μικρών παραλλαγών που παίζουν διαμέσου όλου του στόρι: Με έπιασε απροετοίμαστο πχ η στιγμή που η Τσάρλι έρχεται αντιμέτωπη με τη Ρούμπι και τη ρωτά ευθεώς αν έγραψαν το τραγούδι, για να απαντήσει άμεσα και χωρίς προσποίηση η Ρούμπι, όχι βέβαια, είναι του μικρού τραγούδι, αλλά δεν παίζει να ξαναπάθουμε το ίδιο πράγμα δεύτερη φορά, του το κλέβουμε.
Η Σεβινί είναι φανταστική εδώ προσπαθώντας να ισορροπήσει στοιχεία ανθρωπιάς που έχει ακόμα μέσα της η Ρούμπι με μια τοξική πίκρα που έχει πια καταλάβει όλο της το είναι, καθώς παραπεταμένη, ξεχασμένη από το σύμπαν, μοιάζει σαν καταραμένη να πρέπει να παίζει σόου για μια αιωνιότητα στην ίδια της την κόλαση. Είναι μια συνθήκη που χτίζει πολύ αποτελεσματικά η σειρά και την οποία παίζει εξαιρετικά η ίδια η ηθοποιός.
Υποτίθεται πως μια μεγάλη έμπνευση πίσω από το συγκεκριμένο επεισόδιο ήταν το κλασικό Étude in Black επεισόδιο του Columbo. Σε εκείνη, την πρεμιέρα της 2ης σεζόν της σειράς, ο δολοφόνος της εβδομάδας δεν ήταν άλλος από τον Τζον Κασσαβέτη. Ο Φολκ με τον Κασσαβέτη είχα συνεργαστεί στο Husbands 2 χρόνια πριν το επεισόδιό τους στο Columbo (και 4 χρόνια πριν συμπρωταγωνιστήσουν στο σπουδαίο Mikey and Nickey της Ελέιν Μέι) και στην ουσία το επεισόδιο χτίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην υπάρχουσα χημεία τους. Ένα μέσο επεισόδιο Columbo είναι ήδη τέλειο, ένα επεισόδιο Columbo όπου ο Φολκ πρήζει τα άντερα του Κασσαβέτη οδηγώντας τον στην έκρηξη βήμα βήμα, λίγο λίγο, είναι όπως καταλαβαίνουμε κάτι που ξεπερνά το υπαρκτό σύστημα αξιολόγησης.
Η Λιόν, που είναι φίλη με τη Σεβινί, ήθελε εδώ να δουλέψει με μια αντίστοιχη λογική. Όπου δηλαδή η χημεία και μόνο που μοιράζεται με τη δολοφόνο της εβδομάδας είναι τέτοια που ακόμα και το μυστήριο μπαίνει στο φόντο. Στην πράξη βέβαια φαίνεται εδώ το γιατί εκείνες οι διάρκειες των επεισοδίων του Columbo ήταν τόσο λειτουργικές: Μέχρι να παρουσιαστεί η ιστορία από την πλευρά της Ρούμπι έχει ήδη φύγει το μισό επεισόδιο κι η Λιόν με τη Σεβινί δεν ζουν το επεισόδιο παρέα, το οποίο είναι κάπως κρίμα. Η ίδια η ιστορία όμως (αυτή για μουσικό, εκεί που το Étude in Black ήταν για μαέστρο, αν και κατά τα υπόλοιπα δεν έχουν σχέση τα λοιπά dynamics) είναι δυνατή.
Γενικότερα αν πολλά περισσότερα πράγματα εμπνέονταν από το Étude in Black θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση στα πάντα.
Μερικές σκέψεις ακόμα:
→ A wild Benjamin Bratt appears! Φοβόμουν ότι θα γινόταν κουραστικό μοτίβο το «ουφ, μόλις την έχασες, να, τώρα εδώ ήταν» αν εμφανιζόταν ο Μπρατ στο τέλος κάθε επεισοδίου, αλλά άξουαλι ήταν έξυπνη ιδέα το να την εντοπίσει αυτή τη φορά στην πορεία της υπόθεσης χάρη σε ένα τυχαία viral βιντεάκι της Τσάρλι. Μετά φυσικά καθάρισε το συναυλιακό κοινό, θενξ.
→ Γέλασα με την εμφάνιση του Τζον Χότζμαν ως άβολο τυπάκι που προσπαθεί με τον πιο άμπαλο πιθανό τρόπο να βρει ναρκωτικά σε ένα χώρο που φαντάζεται πως απλά κάνουν όλοι. Και, φυσικά, τον περνάνε όλοι για όχι-τόσο-μυστικό μπάτσο. Κάθε συναυλία έχει έναν Τζον Χότζμαν!
→ Πάντα περίεργο όταν εμφανίζονται στην οθόνη σου άνθρωποι που έχεις περάσει δεκάδες (εκατοντάδες;) ώρες ακούγονται σε πόντκαστ. Με το που βγαίνει μισή λέξη από το στόμα τους κατευθείαν είσαι σε φάση Squirrel!. Εδώ η Έμιλι Γιοσίντα των Girls with Hoodies / Night Call και συχνή γκεστ στο αγαπημένο μου Blank Check, παίζει, γουέλ, μια ποντκάστερ που κρατά σημαντικό ρόλο και στην τελική απόδοση «δικαιοσύνης». Truth in casting!
→ Μιλώντας για την υπόθεση δικαιοσύνη, εκεί στο τέλος: Ήμουν σίγουρος πως κάτι θα πήγαινε στραβά και με το άξουαλ τραγούδι, κάποιο λάκο θα είχε η φάβα. Από τη στιγμή που άκουσαν τις πρώτες νότες τα μέλη της μπάντας και αποφάσισαν να σκοτώσουν τον πιτσιρικά, σκέφτηκα πως δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση το τραγούδι να είναι τόσο straightforward χιτάκι. Η αποκάλυψη πως ο μικρός απλά είχε κλέψει τη μουσική του αγαπημένου του σίτκομ ήταν πολύ αστεία ωστόσο.
→ Στο ίδιο κομμάτι εκεί του επεισοδίου, να πω ωστόσο ότι ενώ πάντα αυτού του τύπου οι επίλογοι στρετσάρουν κάπως το χωροχρονικό συνεχές (με το πότε προλαβαίνει να μπει στη θέση του το κάθε γρανάζι της ακολουθίας που τελικά καταδικάζει τους κακούς) εδώ ένα τσικ παραήταν. Πόσο γρήγορα πρόλαβε να ετοιμαστεί η σεζόν επεισοδίων της Γιοσίνα και να γίνει και viral κιόλας!
→ Κάπως βρήκα πολύ κιουτ τις σκηνές της Τσάρλι με τον ντράμερ καθώς γίνονταν φίλοι στη διάρκεια αυτής της ας πούμε περιοδείας από την κόλαση. Όταν φτάσαμε εκ νέου στον θάνατό του, τη δεύτερη φορά πραγματικά ένιωσα να με στεναχωρεί η ιδέα αυτής της απώλειας.
→ Merch Girl, κλαίω.
→ Και για να κλείσουμε και τα cameo που λέγαμε πιο πάνω, τον κιθαρίστα παίζει (πολύ αστεία κιόλας να πω) ο Τζον Νταρνιέλ των Mountain Goats. Φυσικά οι πάντες γράφουν για κάτι από τη ζωή τους αλλά αυτό το πήγε σε επόμενο επίπεδο. Όταν η Τσάρλι σερνόταν στο διαδρομάκι ακούγοντας τον Αλ βασικά να ομολογεί τον φόνο σε τραγούδι, είχα πέσει κάτω.
→ ΟΚ, αυτό κλείνει το πρώτο κουαρτέτο επεισοδίων που κυκλοφόρησαν όλα μαζί από το Peacock. Περίμενα να δω αν υπήρχε κάποιος πολύ ουσιαστικός λόγος για αυτή την απόφαση αλλά δε βρήκα κάτι εδώ στο τέταρτο. (Υπάρχει μια συζήτηση πως έχει να κάνει με τις residual αμοιβές, αλλά δεν έχει ίσως και τόσο σημασία.) Τελοσπάντων, τώρα περνάμε επιτέλους σε weekly πρόγραμμα, με νέο επεισόδιο κάθε Πέμπτη στην Αμερική, και Σάββατο στην Ελλάδα από την Cosmote. Έχω δει τα αμέσως επόμενα αλλά τα ποστ θα ακολουθήσουν τον ελληνικό προγραμματισμό, άρα πάμε για Κυριακές. ΜΗΝ ΚΑΝΟΝΙΣΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Τώρα που καταφερα να δω τα 4 πρωτα επεισοδια εχω να πω το εξής: κάθε επεισόδιο βασίζεται α) σε ένα απιστευτα ατακαδορικο χιουμορ και β) στην δικη του ατμόσφαιρα που στην υποβάλει αβίαστα από πολυ νωρις.
Γι'αυτο αν και σειρά μυστηρίου ειναι απολαυστική να την βλέπεις ακομα κι αν εχεις διαβασει αρθρα με σποιλερς πριν. Ειναι τεράστιο win αυτο.
Αρέστηκα, ετσι θα κανω και για τα υπόλοιπα επεισοδια, εκτιμας αλλιως κάποιες λεπτομέρειες :)
(p.s: ρε, το εψαξα λιγο κι αν το εψαξα σωστά υπάρχουν αρκετα subway στο route 66, κοίτα να δεις!)