Poker Face 1x01: Dead Man’s Hand
Λάτρεψα τα πάντα στο Poker Face του Ράιαν Τζόνσον. Οπότε είπα να επεκταθώ.
Η νέα σειρά του Ράιαν Τζόνσον, Poker Face, είναι ένα old school procedural το οποίο λάτρεψα πλήρως. Κάθε επεισόδιο είναι κι ένα νέο μυστήριο. Έτσι εμπνεύστηκα να κάνω κι εγώ κάτι old school, δηλαδή να δω τα πρώτα 6 επεισόδια και να κρατήσω spoiler σημειώσεις για το καθένα. Τι ζούμε.
Έγραψα ένα γενικότερο spoiler-free ριβιού για τη σειρά στο Magazine του News24/7, αλλά για περισσότερες (ή και κάποιες παρόμοιες, ΟΚ, τι να κάνω) σκέψεις μπορείτε να περάσετε μια βόλτα από εδώ. Η σειρά άρχισε να προβάλλεται στην Cosmote (ήδη on demand τα 4 πρώτα επεισόδια) και έπειτα ένα καινούριο κάθε Σάββατο. Οπότε το πλάνο είναι: Ένα ακανόνιστο, κάπως μαζεμένο drop κειμένων μέχρι την Τρίτη για αυτά τα 4 πρώτα επεισόδια, και μετά κάθε ΣΚ το επόμενο. Πάρα πολύ exciting εξέλιξη και για τα 7 άτομα που θα βλέπουμε φανατικά τη σειρά!
Ακολουθούν εισαγωγικές σκέψεις, και μετά —σημειώνεται καθαρά μες στο post— spoiler για το πρώτο επεισόδιο.
***
«Oh, just one more thing…»
Το Columbo, η καλύτερη σειρά όλων των εποχών, έχει τελειοποιήσει μια δομή που χρειαζόταν πολλά κότσια για να εφαρμόζεις ξανά και ξανά, αντί να τραβάς τον θεατή με πιο συμβατικά είδη procedural μυστηρίου. Εκεί δεν αναζητούσαμε ούτε το ποιος το έκανε, ούτε το γιατί: Αυτά ήταν πάντα μπροστά μας από την πρώτη στιγμή. Ήταν, στην πραγματικότητα, μπροστά στα μάτια και του ίδιου του επιθεωρητή, ο οποίος πάντα ήξερε, αλλά προσπαθούσε να ανακαλύψει πώς το έκανε ο δολοφόνος. Το βάρος του procedural έπεφτε, λοιπόν, στο πώς ο Κολούμπο θα το αποδείκνυε, πώς θα ένωνε τα διάσπαρτα κομμάτια αθέλητων αποδεικτικών στοιχείων. Αγνό process, δηλαδή. Πώς πάμε από το 1 στο 2 κι από εκεί στο 3;
Είναι ένα τέλειο φορμάτ αλλά ο λόγος που δεν επαναλαμβάνεται εύκολα είναι πως χρειάζεται δύο πάρα πολύ βασικά στοιχεία που δεν αναπαράγονται αν δεν τα έχεις ήδη: Πρωταγωνιστή με τον οποίο θες απλά να αράζεις για μια, μιάμιση ώρα τη φορά κι απλά να τα λέτε (όπως σαφώς συνέβαινε με τον Πίτερ Φολκ στο Columbo) καθώς τον αφηγηματικό έλεγχο που σου επιτρέπει να απλώσεις τα στοιχεία με κατάλληλο τρόπο ώστε το εμφανές να μη γίνεται ποτέ προφανές.
Για καιρό σκεφτόμουν πως αν υπάρχει ένας άνθρωπος στο μοντέρνο Χόλιγουντ που κουβαλά κάτι από την ενέργεια του Φολκ, είναι η Νατάσα Λιόν. Ειδικά μετά το θαυμάσιο Russian Doll, έβλεπα επεισόδια Columbo και με έπιανα να σκέφτομαι πόσο θα ταίριαζε αν έπαιζε εκείνη. Χαίρομαι που ο Ράιαν Τζόνσον είχε προφανώς την ακριβώς ίδια σκέψη, γιατί το Poker Face είναι βασικά το Columbo με λιγάκι από Quantum Leap. Και χαίρομαι που είναι ο ίδιος ο Τζόνσον πίσω από το σόου, γιατί το ένα πράγμα που μου απέδειξαν και τα δύο μυστήρια του Μπενουά Μπλανκ είναι πως δεν πρόκειται στα αλήθεια για whodunnits, παρά για μια διασκεδαστική αφηγηματική απόδοση μιας σειράς ανατρεπτικών γεγονότων.
Κάτι που ναι, ταιριάζει τέλεια σε αυτό το υπέροχα throwback φορμάτ που έχει και το Poker Face. Εδώ η ηρωίδα δεν είναι επιθεωρητής, αλλά έχει (και εδώ είναι μεγάλο «ΟΚ, απλά δέξου το» στοίχημα του Τζόνσον) την ικανότητα απλώς να καταλαβαίνει πάντα όταν ένα άτομο της λέει ψέματα. Στην ουσία κι ο Κολούμπο πάντα ήξερε, και ως θεατής το ήξερες πώς ήξερε, και το κέφι προέκυπτε από το παιχνίδι γάτας-ποντικού που ακολουθούσε, οπότε δεν ξέρω αν χρειαζόταν μια τόσο κυριολεκτική υπερδύναμη, αλλά υποθέτω ζούμε στο 2023 τώρα οπότε θα το επιτρέψω.
[Δεν είμαι σίγουρος τι πιάνεται ως spoiler στο εισαγωγικό κομμάτι για μια procedural σειρά, αλλά από εδώ και κάτω υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες αναφορές.]
Η Λιόν παίζει την Τσάρλι λοιπόν με αυτή την παλιομοδίτικη, τσαλακωμένη γοητεία που έφερνε και στο Russian Doll. Μοιάζει κάπως πατημένη από τη ζωή και είναι τώρα στη γωνία της, μια γωνία που έχει βρει και στην οποία νιώθει άνετα, και περιμένει. Είναι πολύ καλή η παρέα της, μόνο που δε θέλουν να την αφήσουν στην ησυχία της. Ο καζινάτορας του Έιντριεν Μπρόντι (που πραγματικά αναρωτιέμαι πώς γίνεται να μην έχει παίξει σε Knives Out ακόμα) την στρατολογεί για το ξάφρισμα ενός πάμπλουτου πελάτη που όμως παίζει ιδιωτικές παρτίδες στη σουίτα του αντί να αφήνει όλα τα λεφτά στο καζίνο.
Ο Μπρόντι παίζει απολαυστικά αυτή την ιδιαίτερη στόφα γόνου που ξέρει πως πάντα θα είναι απογοήτευση για τον πατέρα του αλλά ταυτόχρονα έχει διαρκώς μια λάμψη στην άκρη του ματιού του. Ότι, κοίταξε να δεις, εγώ Έχω Πράγματα Να Αποδείξω και επίσης έχω κάτι τρελές ιδέες για να βγάλουμε χρήματα και να αφήσουμε την στάμπα μας, άκου που σου λέω, είναι σίγουρη η επιτυχία. Γουέλ… καλά πήγε αυτό.
Μιας και η σειρά είναι παλιομοδίτικο procedural κι όχι σύγχρονο «και μετά πρέπει να συνεχίσεις να βλέπεις για να καταλάβεις τι βλέπεις» σόου, ο πιλότος είναι τεράστιας σημασίας: Πρέπει να συστήσει την κεντρική ηρωίδα, την αισθητική του σόου και το βασικό του μοτίβο, την ίδια στιγμή που αποτελεί από μόνο του ένα ικανοποιητικό αντικείμενο, προσφέροντας ταυτόχρονα λόγους για να επιστρέψει ο θεατής και την επόμενη εβδομάδα.
Εδώ λοιπόν εκτός από το απαραίτητο info dump σχετικά με τη δύναμη της Τσάρλι και με την κατάσταση του χαρακτήρα της (σε μια σκηνή παιγμένη πολύ καλά από τον Μπρόντι και την Λιόν παρόλο που στο χαρτί θα πρέπει να έμοιαζε εντελώς βαρετή), αναπτύσσεται και το κεντρικό στοιχείο ενδιαφέροντος της σειράς: Παρακολουθούμε έναν φόνο με την κάθε του λεπτομέρεια, ποιος το έκανε, πώς και γιατί. Όλα στη διάθεσή μας, δίχως υπαινιγμούς, δίχως ερωτηματικά.
Η Τσάρλι θα βρεθεί στο μέσον της όλης κατάστασης χωρίς απαραίτητα να το θέλει ή να το καταλαβαίνει, αλλά μου άρεσε που το βασικό πράγμα στο οποίο επέστρεφε μονίμως ήταν η αναπάντητη κλήση της φίλης της: Με έπαιρνε τηλέφωνο κι εγώ δεν το σήκωσα. Τι ήθελε; Μπορούσα να την έχω βοηθήσει; Η προσωπική εμπλοκή είναι σημαντικό στοιχείο, μιας κι η δουλειά της Τσάρλι δεν είναι να λύνει εγκλήματα αλλά, εικάζει κανείς, θα σκουντουφλάει διαρκώς πάνω τους και κάτι θα την τσιγκλάει σε προσωπικό επίπεδο να χωθεί και να τα λύσει.
Ο μηχανισμός του μυστηρίου είναι ουσιαστικά αυτό που κάνει ο Τζόνσον και στα δύο Knives Out εφαρμοσμένο ξανά εδώ. Κι είναι πιστό στην Columbo φόρμουλα με έναν τρόπο: Αντί το backstory της υπόθεσης να προκύπτει σταδιακά μέσα από μικρο-αποκαλύψεις, έχουμε πάντα ένα μικρό χρονικό άλμα προς τα πίσω που μας οδηγεί ξανά στη στιγμή του φόνου αλλά πλέον παρακολουθώντας τα κομμάτια να μπαίνουν στη θέση τους– τη σχέση των δύο γυναικών, τι συνέβαινε στο καζίνο, το μαχαίρι, η σχέση της Νάταλι με τον άντρα της, κλπ.
Αναρωτιέμαι αν κι αυτό είναι κάτι που θα ακολουθήσει σε όλη τη σειρά ή αν χρησιμοποιείται εδώ πριν ακόμα η Τσάρλι αναλάβει πιο ενεργά έναν ας πούμε ανακριτικό ρόλο. Σε κάθε περίπτωση, το φινάλε είναι δυνατό, με την Τσάρλι να σχηματίζει όλη την αλήθεια στο μυαλό της σαν παζλ αντιμετωπίζοντας ευθέως του δύο άντρες του καζίνο με μια κάποια άγνοια κινδύνου. Ακόμα κι αυτό σαν mood είναι καλοδεχούμενο, αντί να υπάρχει διαρκώς μια ασφυκτική αίσθηση απειλής.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που είδα, εν τέλει. Είναι έτσι κι αλλιώς τόσο πολύ πάνω σε πράγματα που αγαπώ που δύσκολα θα μου κλώτσαγε, αλλά η Λιόν είναι φανταστική παρέα, ο Τζόνσον ξέρει να δένει και να λύνει τέτοια καλοκουρδισμένα μυστήρια στον ύπνο του, και η εφαρμογή στοιχείων λατρεμένης procedural τηλεόρασης κάνουν το Poker Face σχεδόν να μοιάζει με σειρά εποχής. Είμαι πάρα πολύ εδώ γι’αυτό.
Μερικές τυχαίες σκέψεις:
→ Δεν είχα σκεφτεί τι ακριβώς περίμενα να είναι η σειρά ως προς το continuity, είναι τόσο καλή προσομοίωση παλιομοδίτικων procedurals που κάπως θεωρούσα απλώς δεδομένο πως δε θα είχε καμία συνέχεια, όπως εξάλλου και Knives Out / Glass Onion. Ωστόσο καταλαβαίνω το πρακτικό του ζητήματος, και με αυτό σαν δεδομένο, η ιδέα της απειλής ενός αόρατου, πανίσχυρου λεφτά που θέλει να βρει την Τσάρλι για προσωπική εκδίκηση, είναι τιμιότατο hook. Απλά ελπίζω να μην πάρει κεντρική θέση σταδιακά, γιατί εγώ είμαι εδώ 100% για τις υποθέσεις της εβδομάδας.
→ Δεν είμαι σίγουρος αν αναγνώρισα τη φωνή. Είναι κάποιος που έχει ήδη ανακοινωθεί;
→ Γέλασα με την μπλόφα που ήταν το όλο τραπέζι του λεφτά πελάτη. Το επεισόδιο πιάνει και στήνει τη διαδικασία που θα ακολουθηθεί, το πώς θα εκτελεστεί η κομπίνα, βλέπουμε τον χώρο, είναι όλα στη θέση τους, και τελικά η παρτίδα δεν συμβαίνει ποτέ. Είναι το απόλυτο τρικ: Τόσο εμείς ως θεατές όσο κι ο Μπρόντι, κοιτάγαμε προς την ολοκλήρωση του σχεδίου όσο η άξουαλ λύση του επεισοδίου έσκασε από αλλού.
→ Και μιλώντας για Μπρόντι, damn αλλά η αμεσότητα με την οποία απλά περπάτησε και βούτηξε όταν είδε την κλήση από τον πατέρα του… Καλά πήγε αυτό. Σχεδόν ανυπομονώ να γνωρίσω αυτόν τον τύπο.
→ Το industry έχει πια αποδεχτεί πόσο λάθος ήταν η υιοθέτηση του μοντέλου του Netflix, οπότε ευτυχώς για σειρές σαν αυτή επιστρέφουμε σε εβδομαδιαία επεισόδια μετά από αυτό το πρώτο τετραπλό drop. (Αναρωτιέμαι αν στο 4ο επεισόδιο συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο και θεωρείται καλύτερο hook ή αν απλά έριξαν 4 μαζί επειδή φοβούνται να πάνε all-in στο παραδοσιακό «ένα-ένα».) Θα ήμουν τόσο έξαλλος αν καιγόταν μια τέτοια procedural σειρά με ένα Netflix-drop.
→ Αγαπημένο επεισόδιο Columbo του Ράιαν Τζόνσον: Any Old Port in a Storm. Κατά σύμπτωση είχα γράψει για αυτό πριν χρόνια στο Flix, αλλά αυτό που κρατάμε είναι πως ο Τζόνσον ξεχωρίζει ένα επεισόδιο όπου αφενός ο Κολούμπο με τον δολοφόνο συνθέτουν ένα απολαυστικό δίδυμο με κατανόηση και αλληλοεκτίμηση κι αφετέρου η επίλυση έρχεται μέσα από ένα πανέξυπνο μηχανισμό εξαπάτησης. Λατρεμένο.
αυτο το default μεταφυσικό στοιχειο ειναι μαλλον new age χαρακτηριστικό, υπαρχει σειρα παιδικων βιβλίων που ο σκυλακος-πρωταγωνιστης εχει default skill να καταλαβαινει τα αληθινα συναισθηματα των αλλων αν του χαϊδέψουν την κοιλια. Μαλλον δεν το ψειρίζουμε τοσο πια και αυτό ανοιγει σεναριακες πορτες :)