Διπλό Poker Face 1χ02+03: The Night Shift + The Stall
Poker Face συνέχεια, με επεισόδια 2+3. Χονγκ Τσάου, Okja, χαμός.
Η νέα σειρά του Ράιαν Τζόνσον, Poker Face, είναι ένα old school procedural το οποίο λάτρεψα πλήρως. Κάθε επεισόδιο είναι κι ένα νέο μυστήριο. Έτσι εμπνεύστηκα να κάνω κι εγώ κάτι old school, δηλαδή να δω τα πρώτα 6 επεισόδια και να κρατήσω spoiler σημειώσεις για το καθένα. Τι ζούμε.
Υπενθυμίζω πως το γενικό ριβιού για τη σειρά είναι στο Magazine του News24/7, και spoiler σχόλια για το 1ο επεισόδιο υπάρχουν παραπίσω στο it’s a process. Το 4ο επεισόδιο θα ποσταριστεί Τρίτη και μετά, ακολουθώντας το πρόγραμμα προβολής της Cosmote στην Ελλάδα, νέα ποστ κάθε Κυριακή.
***
Επεισόδιο 2: The Night Shift
ΟΚ οπότε υποθέτω τώρα έχουμε μια πιο σαφή αίσθηση της δομής της σειράς. Δεν ήμουν έτοιμος για χρονικό άλμα κι εδώ, αλλά υποθέτω έπρεπε να το φανταστώ βάσει track record.
Η Τσάρλι φτάνει σε ένα μοναχικό σημείο κάπου στην Εθνική όπου βρίσκονται βασικά 3-4 μαγαζιά κι αυτό είναι όλο. Το σκηνικό είναι ήδη όμορφο, κάπως μελαγχολικό, νιώθεις τη γιγάντια μοναξιά του τοπίου καθώς τα ίδια άτομα βρίσκονται κάθε βράδυ στο πόστο τους σε ένα σημείο-φάντασμα της αμερικάνικης επαρχίας.
Σκεφτόμουν βλέποντας το Glass Onion (spoilers για το Glass Onion και το Knives Out) πως εν τέλει ήταν λογικό που ο κακός ήταν ο άνιωθος λεφτάς και η ηρωίδα ήταν η POC γυναίκα που είχε εκείνος προηγουμένως θυματοποιήσει. Το ίδιο πράγμα ακριβώς συμβαίνει και στα δύο μυστήρια του Μπενουά Μπλαν κι είναι εξάλλου ένας λόγος που με βοηθάει να μην τα σκέφτομαι καν ως whodunnits. Τα politics του Τζόνσον δεν τον αφήνουν να προχωρήσει σε μια διαφορετική σύνθεση, οπότε θα περίμενα πως και στο Poker Face θα ισχύουν αντίστοιχες δυναμικές.
Το λέω όλο αυτό επειδή θέλω να καταλήξω πως η δομή της σειράς λειτουργεί ευεργετικά εδώ, ακριβώς επειδή την απαλλάσσει από την ανάγκη να μασκαρέψει ή μπλοφάρει σε σχέση με τις προθέσεις της. Βλέποντας τον creepy μηχανικό αυτοκινήτων που έχει εμμονή με την goth του ψιλικατζίδικου, ξέρεις αμέσως πως θα είναι ο κακός της υπόθεσης, και το ότι δεν είναι whodunnit αφήνει στον Τζόνσον και τους σεναριογράφους του ανοιχτό το πεδίο να παίξουν ανοιχτά χωρίς να κρύβονται.
Που κι όλα αυτά συνεπή είναι σε σχέση με το Columbo: Κι εκεί οι δολοφόνοι και τα σχέδιά τους προέρχονταν συνήθως από συγκεκριμένη τάξη κι είχαν συγκεκριμένα κίνητρα χρήματος και ισχύος. (Συνήθως!)
Αυτό που υπογραμμίζεται εδώ είναι η έτερη αναφερόμενη επιρροή, το Quantum Leap, τόσο χάρη στα χρονικά πειράγματα, όσο κυρίως χάρη σε αυτό που φαίνεται ως αφηγηματική ραχοκοκαλιά της σειράς: Ένα διαρκές ταξίδι από (λάθος) τόπο σε (λάθος) τόπο, σε μια αναζήτηση χωρίς εμφανές σημείο άφιξης.
Το ίδιο το μυστήριο (μήπως να λέμε καλύτερα έγκλημα; δεν είναι μυστήριο!) του επεισοδίου διαθέτει κι αυτό κάτι από τη μελαγχολία του σκηνικού, με ανθρώπους που ζουν με μακρινά όνειρα ταξιδιών μακριά από εκεί. Η Χαβάη, τα λεφτά, το λαχείο, οι «θα σε πάρω να φύγουμε» υποσχέσεις. Και η νταλικέρισα της Χονγκ Τσάου (που επιτέλους, μα επιτέλους, αρχίζει να είναι όσο παντού πάντα έπρεπε να είναι) που στην απέναντι όχθη, βρίσκεται σε μια μόνιμη κίνηση μένοντας εκτός ραντάρ όπου κι αν βρίσκεται. Είπαμε, φάντασμα.
Η Τσάρλι φτάνει λοιπόν εκεί, λίγο πριν γίνει ο φόνος της αρχής του επεισοδίου, και παρόλο που κάποια στιγμή πρέπει να φύγει (ωραίο το εύρημα με το ρολόι και την αντίστροφη μέτρηση από την ανάληψη των μετρητών) φυσικά και τελευταία στιγμή μένει εκεί γιατί χρειάζεται να λύσει την υπόθεση. Ξέρει πως κάτι δεν πάει καλά.
Υπό πίεση χρόνου και Μπέντζαμιν Μπρατ ενώνει τα στοιχεία μεταξύ τους, και βρίσκει την αναγκαία απόδειξη χάρη σε μια υπέροχη στιγμή συνέργειας ανάμεσα στους θαμώνες του diner. (Όταν φεύγει τρέχοντας και λέει τις οδηγίες προς όλους, η σερβιτόρα την διαβεβαιώνει πως θα το λύσουν, σα να της λέει «φύγε, φύγε, we fucking’ got this».) Είναι κάπως εμψυχωτικό χωρίς να γίνεται μελούρα. Κάπως έτσι, ξεκινά προς μια επόμενη περιπέτεια, με στόχο το άγνωστο. Το λατρεύω!
Μερικές τυχαίες σκέψεις:
→ Άρα ο Μπέντζαμιν Μπρατ θα είναι το έτερο νήμα της σειράς, που θα βρίσκεται στο κατόπι της Τσάρλι. Υποθέτω πως το να φτάνει διαρκώς στην πόλη χάνοντας στο τσακ την Τσάρλι θα παλιώσει γρήγορα, οπότε αναρωτιέμαι πως θα παίξουμε με αυτό.
→ Η γνώμη μου περί βαθιάς americana είναι μηδενική δυστυχώς (θα ήθελα πάρα πολύ να πάω σε τέτοιες περιοχές ωστόσο) οπότε δεν ξέρω κατά πόσο το να βρίσκεται εκεί ένα Subway είναι απολύτως λογικό ή απολύτως παράλογο. Ως product placement πάντως ήταν τόσο αναπολογητικό που σχεδόν μου άρεσε.
→ Είμαστε πάρα πολύ εδώ για εμψυχωτικές στιγμές α λα «ο μπάρμπας στο συνεργείο καταλαβαίνει πως ο μικρός είναι Ηθικά Λάθος και διορθώνει το σαμποτάζ του μιλώντας του με απογοήτευση λίγο πριν έρθουν να τον συλλάβουν».
→ Μου έκανε εντύπωση το ότι δεν επιστρέφει ποτέ για closure η Χονγκ Τσάου αλλά υποθέτω το ότι μαθαίνουμε για την αθώωσή της ήταν τόσο-όσο ό,τι χρειαζόμασταν. Ενισχύεται έτσι κι αίσθηση της σειράς για το πόσο προσωρινή είναι κάθε πόλη, κάθε νέα σχέση για την Τσάρλι. Δεν υπάρχουν καν proper αντίο.
→ Προτάθηκε η ιδέα πως η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής στο τέλος του 1ου επεισοδίου ήταν του Ρον Πέρλμαν, ο οποίος απάρεντλί εμφανιζόταν και στο «τι θα δούμε στην υπόλοιπη σεζόν» μοντάζ που δεν είχαμε στα σκρίνερ. Το ακούω, και το βλέπω κιόλας επίσης. Can’t wait.
Επεισόδιο 3: The Stall
OK καταλαβαίνω πως για πολύ κόσμο που θεωρεί «πολύ ονλάιν» τον Ράιαν Τζόνσον, αποτελεί γραμμή το «ψήστης που αποφασίζει να πουλήσει το μερίδιό του στην οικογενειακή μπάρμπεκιου επιχείρηση επειδή είδε το Okja και αποφάσισε να γίνει χορτοφάγος». Το βρήκα τέλειο.
Κι είναι και κάπως ενδεκτικό του γιατί η εν λόγω ονλαϊνοσύνη ποτέ δεν με ενόχλησε: Αφορά χαριτωμένα στοιχεία στο περιθώριο των ιστοριών, που όλα μαζί υποστηρίζουν με συνέπεια ένα συγκεκριμένο πολιτικό και κοινωνικό point of view.
Ακόμα κι όταν αυτές οι ιστορίες γίνονται πολύ συγκεκριμένες, είναι με έναν ανάλαφρο (αλλά ποτέ αποστασιοποιημένο) «it is what it is» τρόπο που τις κάνει κάπως εγκάρδιες. Η ύπαρξη ενός fake ραδιοφωνικού παραγωγού που βγάζει τη δουλειά πουλώντας κλισέ δεξιές αρλούμπες στους κατοίκους της μεθορίου είναι μια ωραία πινελιά, και είναι απλώς εκεί, στην άκρη. Εκεί ήταν κι εκεί παραμένει στο τέλος, αφού βοηθάει την Τσάρλι κι αφού του ξεμένει ο Φασίστας Σκύλος.
Είναι ενδιαφέρουσα επιλογή για τη σειρά το ότι τοποθετεί την Τσάρλι όχι απλώς παράπλευρα αλλά μέσα στις ιστορίες αυτές, σα να θέλει διαρκώς να γίνει ένα με το τοπίο αλλά το τοπίο να μην την αφήνει. Και μέσα από αυτή τη διαδρομή το Poker Face επιχειρεί τελικά να σχεδιάσει και την εικόνα μιας εγκαταλειμμένης επαρχίας, όπου όμως οι άνθρωποι είναι και πάλι ένα σωρό διαφορετικά πράγματα, και πάλι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με ό,τι υπάρχει εκεί.
Κι ακόμα κι εκεί, εν τέλει η ιστορία ενός τέτοιου φόνου μοιάζει τρομερά παλιομοδίτικη και αχρονική (κάνοντας έτσι ακόμα πιο αστεία και γλυκιά την τόσο συγκεκριμένη και εξωφρενική λεπτομέρεια με το Okja). Ο Λιλ Ρελ Χάουρι του Get Out πουλάει τέλεια την περσόνα του μαγαζάτορα-σόουμαν που πρέπει πάντα κρατά ένα μανιακά ενθουσιώδες πρόσωπο για το κοινό (αλλά όταν κανείς δε βλέπει είναι τουλάχιστον δυσάρεστος) αλλά την παράσταση κλέβει η Ντανιέλ Μακντόναλντ του Patti Cake$ ως γλυκομίλητη συνεργός του.
Ήταν ωραία νότα πως το αρχικό ένστικτο της Τσάρλι ήταν μόνο εναντίον εκείνου πιστεύοντας εκείνη ως αθώα, που με κάνει να πιστεύω πως θα δούλευε κι εδώ πολύ καλά ένα επεισόδιο τύπου Any Old Port in a Storm, με κάποιον δηλαδή ανταγωνιστή/δολοφόνο που η Τσάρλια πραγματικά συμπαθεί πάρα πολύ.
Μερικές ακόμα σκέψεις:
→ Κόσμος που λόγκαρε ή έκανε like ή σχολίασε σε reviews του Okja στο letterboxd μες στο ΣΚ: Αδέρφια μου, όλα.
→ Δεν είχαμε έξαφνο Μπέντζαμιν Μπρατ σε αυτό το επεισόδιο. Καταλαβαίνω πως πρακτικά θα ήταν γελοίο αν επέστρεφε κάθε βδομάδα αλλά λιγάκι το ψιλοήθελα κιόλας, θα ήταν σχεδόν παλιό παιδικό καρτούν, «την επόμενη φορά θα σε πιάσω Σαϊνη», κλπ.
→ Αν πρόλαβα να δω καλά, η κόπια του Okja που είχε η Τσάρλι στο αυτοκίνητό της είχε το λογότυπο του Netflix πάνω και σίγουρα άρα δεν ήταν η Criterion έκδοση. Άρα μάλλον ήταν bootleg. Συνεπές και δίκαιο.
→ Όσο περνάνε τα επεισόδια νιώθω όλο και πιο πολύ ότι το «χάρισμα» της Τσάρλι οριακά δεν χρειάζεται. Ναι, προφανώς μπορούσες να καταλάβεις ότι κάτι δεν ήταν σωστό στο όλο «δεν ξέρω πού είναι η πάπρικα, πήγαινε να ρωτήσεις».
→ Έχει πλάκα η ιδέα πως κάπου εκεί στις πιο μοναχικές περιοχές της αμερικάνικης επαρχίας υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που μπορούν από τη μια στιγμή στην άλλη να συλλάβουν και να εκτελέσουν όλα αυτά τα απίθανα περίπλοκα Τέλεια Εγκλήματα. Δεν το χορταίνω λέμε.
→ Ο Κολούμπο είχε τον σκύλο, που τον έλεγε Σκύλο, οπότε έπρεπε κάποια στιγμή να βρει κι η Τσάρλι τον δικό της σκύλο, έστω και προσωρινά. Θα είμαι ειλικρινής όμως, κάπως ανυπομονώ να επιστρέψει το φασιστόσκυλο της καρδιάς μας.
→ O Ράιαν Τζόνσον κάνει κάποια φανταστικά threads στο twitter για κάθε επεισόδιο της σειράς, και σε αυτό για το The Stall ανέφερε προφανώς εκτενώς τον Μπονγκ Τζουν-χο. Εδώ ξεθάβει ένα προ δύο ετών ποστ της Νατάσα Λιόν όπου όλοι τους άραζαν μαζί με τον Μπονγκ:
→ Κι εδώ τον ευχαριστεί για την εμπιστοσύνη.
→ Το Okja είναι φανταστικό και θα ήθελα να συνεχίσουμε να το τονίζουμε.