Στη σειρά: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν

Το Knock at the Cabin είναι στις αίθουσες, ο Σιάμαλαν για μια ακόμα φορά είναι #1 στα ταμεία, ώρα για ΛΙΣΤΑ.

Απλά λατρεύω τον Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, τι να κάνω. Ranking με όλες τις ταινίες του, εκ των οποίων προσωπικά μόνο δύο θα πέταγα, σχεδόν όλες μου αρέσουν, και 5-6 από αυτές τις θεωρώ αριστουργήματα.

15, The Last Airbender

Ως μεγάλος φαν τόσο της σειράς κινουμένων σχεδίων Avatar: The Last Airbender όσο και του σκηνοθέτη Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, έχω να δηλώσω πως αυτή την ταινία δεν την έχω δει και σκοπεύω να συνεχίσω να μην βλέπω, μέσα από ένα βαθύ αίσθημα ευθύνης κι αγάπης απέναντι και στους δύο.

14, After Earth

Γουίλ Σμιθ και Τζέιντεν Σμιθ παρατημένοι σε έναν εχθρικό κόσμο. Η σπάνια ταινία-πρόσληψη για τον Σιάμαλαν που είναι εκεί όχι για να θέσει τις δικές του παραμέτρους αλλά για να υπηρετήσει, έχει σαν αποτέλεσμα μια από τις πιο άδειες και ανέμπνευστές ταινίες-τίποτα του σύγχρονου αμερικάνικου σινεμά.

13, Praying with Anger

Η πρώτη του ταινία, στην οποία πρωταγωνιστεί παίζοντας έναν νεαρό άντρα που επιστρέφει στην Ινδία από την Αμερική, εκπροσωπώντας μια κάποια σύγκρουση πολιτισμών που τον αφήνει μετέωρο. Περιέργως (κυρίως επειδή είναι το ντεμπούτο του) είναι η μόνη του ταινία που ασχολείται ευθέως με ζητήματα πολιτιστικής και φυλετικής ταυτότητας, κι αν και έχει κάποιες ενδιαφέρουσες επιλογές στην πλανοθεσία και στα καδραρίσματα, εν τέλει δεν τσουλάει.

12, Wide Awake

Η δεύτερή του ταινία! Ναι, είχε κάνει όχι μία, αλλά δύο ταινίες πριν την Έκτη Αίσθηση. Είναι αυτό το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του σύγχρονου Χόλιγουντ; Εδώ ακολουθούμε έναν πιτσιρικά που μετά την απώλεια του παππού του αρχίζει να έχει υπαρξιακές αναζητήσεις και ξεκινάει ένα ταξίδι για να βρει απαντήσεις για τη ζωή και τον θάνατο. Βασικά πάρα πολλές από τις ιδέες και μοτίβα που μετέπειτα συναντάμε στο σινεμά του Σιάμαλαν είναι ήδη εδώ, αλλά χωρίς ιδιαίτερη αίσθηση αφηγηματικής και οπτικής φόρμας. Είναι ενδιαφέρον, κάπως μουσειακής αξίας κομμάτι, σχετικά με την μετέπειτά του εξέλιξη.

11, The Happening

Μήπως πρέπει να το ξαναδώ; Ίσως πρέπει να το ξαναδώ, δε ξέρω. Έχω βασίσει τόσο μεγάλο μέρος της Σιάμαλαν κοσμοθεωρίας μου στο ότι είναι κακή αυτή η ταινία που δε ξέρω τι θα έκανα αν ξαφνικά μια μέρα άρχιζε να μου αρέσει. Τελοσπάντων, φοβερό άνοιγμα, ένα μεγάλο τίποτα στη συνέχεια. Μάλλον.

10, Glass

«Για 19 χρόνια έλεγαν πως είμαι παρανοϊκός». Μ. Νάιτ Σιάμαλαν, επιτέλους τα κατάφερες. Είναι σχεδόν συγκινητικό. (Από εδώ και κάτω μου αρέσουν όλες οι ταινίες.)

9, Signs

Επίσης από αυτά που έχω να δω πάρα πολλά χρόνια. Από εκείνο το πρώτο του σερί, Έκτη Αίσθηση μέχρι Lady in the Water, αυτό ήταν πάντα το λιγότερο αγαπημένο μου. Ωστόσο ο Μελ Γκίμπσον δίνει all-timer ερμηνεία και η ένταση είναι και πάλι εκεί.

8, Knock at the Cabin

Φρέσκο ακόμα αλλά ας το ακουμπήσουμε εδώ για την ώρα και βλέπουμε. Σίγουρα δεν είναι στα top-tier του αλλά φορμαλιστικά συνεχίζει το φοβερό του σερί μετά το Old, όλες ανεξαιρέτως οι σκηνές έντασης και βίας έχουν κάτι το εντυπωσιακό και ηθικά κάνει κάποιες μερικές #επιλογές. Επίσης πραγματικά ξέρει πώς να μαξάρει την κινηματογραφική παρουσία του Μπαουτίστα κι αυτό από μόνο του είναι ένας θρίαμβος.

7, Split

Το ξανάδα το καλοκαίρι στο Λοκάρνο, σε μεγάλη οθόνη, σε γεμάτη αίθουσα. It works, τόσο απλά. Ο Μάικ Γιουλάκης κάνει παπάδες στη διεύθυνση φωτογραφίας, ο συνδυασμός δράσης και ψυχολογικού τρόμου λειτουργεί περισσότερο ίσως από κάθε άλλη ταινία του, και πραγματικά, το λέβελ αφοσίωσης γύρω από τους χαρακτήρες του ΜακΑβόι (και πρωτίστως γύρω από την ίδια την ερμηνεία του) είναι από άλλο πλανήτη. Undeniable.

6, Lady in the Water

Αυτό είναι κάτι σαν αντίστροφο Happening. Έχω επίσης να το δω πάρα πολλά χρόνια αλλά αρνούμαι το ενδεχόμενο να το δω τώρα και να μη μου αρέσει. Γενικά το θυμάμαι με μεγάλο επίπεδο λεπτομέρειας (ειδικά τη σκηνή της όχι ακριβώς ανατροπής, αλλά εκεί που τελοσπάντων δένουν όλα μεταξύ τους) και εξακολουθώ να το βρίσκω συγκινητικά ειλικρινές– το αντίθετο της κατηγορίας περί μεγαλομανίας που συχνά το συνοδεύει.

5, The Visit

Η πεντάδα μου είναι αδιαπραγμάτευτη, ίσως αλλάζει εσωτερικά η σειρά αλλά η πεντάδα αυτή είναι. Το Visit ας πούμε δεν το έχω δει όσες φορές έχω δει τα υπόλοιπα, αλλά πέραν της σημασίας μες στη φιλμογραφία του Σιάμαλαν και το πώς στην ουσία του έσωσε την καριέρα, είναι τρομερό ως αγνό θρίλερ. Creepy as fuck και με μια ανατροπή που και χιλιόμετρα μακριά να την βλέπεις να έρχεται, παραμένει από τα πιο ανατριχιαστικά πράγματα όλης της φιλμογραφίας του. Κοιτάχτε, κάποια πράγματα είναι φύσει εφιαλτικά. Το σώμα που σε προδίδει. Το φάσμα του θανάτου. Οι μακρινοί συγγενείς! Και το Visit τα εκμεταλλεύεται όλα. Καθόλου απίθανο να προσπεράσει το επόμενο σε μελλοντικά rewatch.

4, The Sixth Sense

Εντάξει. Θέλω να πω, stone cold classic. Το ότι είχε τέτοιο replay value από την πρώτη κιόλας στιγμή θα έπρεπε να είναι αρκετή ένδειξη για το πόσο ικανός αφηγητής ήταν (και πόσο καλύτερος θα γινόταν) ο Σιάμαλαν. Φυσικά και για πάντα θα είναι καταδικασμένη ως η ταινία με την ανατροπή, αλλά είναι τόσα, τόσα, τόσα περισσότερα από αυτό.

3, Old

Θα πήγαινα στον πόλεμο για το Old. Είναι σε επίπεδο staging και φόρμας –και το πώς η εικόνα, η κίνηση και ο ρυθμός συνδέονται με τις θεματικές του στόρι– ό,τι πιο εντυπωσιακό έχω δει στο είδος τα τελευταία χρόνια. Και ειλικρινά; Με κάνει να κλαίω.

2, Unbreakable

Έχω ένα απίστευτο take για αυτή την ταινία: Είναι η καλύτερη comic book movie που έχει γυριστεί χαχ. Αλλά όχι σοβαρά, ο Σιάμαλαν βάζει αισθητικές και αφηγηματικές ιδέες μέσα σε αυτή την pulpy ιστορία που μπορεί επιφανειακά να φαίνεται σα να θέλει να την κάνει Πιο Γκρίζα Πιο Σοβαρή Πιο Ρεαλιστική αλλά στην πραγματικότητα κάνει το εντελώς αντίθετο αλλά με υπνωτιστικούς ρυθμούς και μια ανάπτυξη δράσης με όρους αντι-δράσης. Βασικά έκανε την comic book ταινία που ποτέ κανείς δεν διανοήθηκε να κάνει έκτοτε, παρότι έχουν γυριστεί 150 από δαύτες.

1, The Village

Κίτρινες και κόκκινες πινελιές που πραγματικά επιτίθενται στο φυσικό τοπίο υπογραμμίζοντας την τεχνητότητά του, ένα εκπληκτικό ensemble, ένα σωρό σκηνές ανθολογίας, ΤΑ ΒΙΟΛΙΑ, ο εγκάρδιος, ορθάνοιχτα συναισθηματικός πυρήνας της ιστορίας, οι πολλαπλές ανατροπές που έρχονται η μία να χτίσουν σασπένς πάνω στην άλλη (το ότι μαθαίνουμε αρκετό μέρος της αλήθειας για τη μη ύπαρξη τεράτων, ώστε αμέσως μετά να εμφανιστεί ένα μες στο δάσος, δημιουργεί επιπρόσθετη αίσθηση φόβου σε σχέση με το αν απλά κυνηγούσε την Χάουαρντ ένα τέρας νωρίτερα), και όλα αυτά στην υπηρεσία ενός άκρως πολιτικού κειμένου: Γραμμένο στο απόγειο της μετα-9/11 παράνοιας, το Village αφουγκράζεται μια κοινωνική και πολιτική τάση απομόνωσης, παρελθοντολαγνείας και συντηρητισμού που 20 χρόνια μετά μπορεί να και να το κάνει πιο επίκαιρο από τότε. Έχω διαβάσει στίβες κειμένων για αυτή την ταινία όλα αυτά τα χρόνια, κι ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί θεωρήθηκε ποτέ κάτι λιγότερο από αριστούργημα.

***

Περισσότερα κομμάτια:

• Overview καριέρας: Ο Σιάμαλαν είναι πολλά περισσότερα από τις ανατροπές του

• Συνέντευξη: Τζέισον Μπλουμ (με εκτεταμένες αναφορές στον Σιάμαλαν)

• Ριβιού: Knock at the Cabin

• Ριβιού: Old

• Ριβιού: Glass

• Ριβιού: Split